ولی اله صادقى؛ حسن مرادی
چکیده
از آغاز شیوع ویروس کوید-19 در ایران، ستاد ملّی مقابله با کرونا، مرجع اصلی مقرّراتگذاری برای مدیریّت و کنترل این بیماری بوده است. این ستاد برای پیشگیری از نقض مقرّرات مربوط به کنترل کرونا و واکنش در برابر ناپیروی از آنها، اقدام به تخلّفانگاری و پاسخگذاریهایِ کنشی و واکنشیِ انعطافپذیر نموده است. پاسخهای کنشی ستاد، ...
بیشتر
از آغاز شیوع ویروس کوید-19 در ایران، ستاد ملّی مقابله با کرونا، مرجع اصلی مقرّراتگذاری برای مدیریّت و کنترل این بیماری بوده است. این ستاد برای پیشگیری از نقض مقرّرات مربوط به کنترل کرونا و واکنش در برابر ناپیروی از آنها، اقدام به تخلّفانگاری و پاسخگذاریهایِ کنشی و واکنشیِ انعطافپذیر نموده است. پاسخهای کنشی ستاد، شامل تدابیر پیشگیرانۀ اجتماعی و وضعی (فاصلهگذاریِ اجتماعی، اطّلاعرسانی و قرنطینه) بوده و پاسخهای واکنشی آن، بهگونۀ جریمۀ مالی (در برابر ماسک نزدن، تردّد غیرمجاز جادهای، نقض قرنطینه) و صنفی و اداری بوده است. این نظام واکنشی در برابر کروناپراکنی، به صورت برخورد شدید دفعی (یکباره) نبوده است بلکه به صورت تدریجی، رنگین و گروهمدار بوده و به موازات تغییر وضعیّت همهگیری و گسترش سویههای ویروس یا مناسبتهای ملّی و مذهبی و پیشبینی کاهش میزان رعایت دستورهای بهداشتی، سختگیرانهتر شده است. با گسترش واکسیناسیون و ایمنسازیِ نسبی جامعه در برابر کرونا و فروکش کردن موج ابتلا به آن، تخلّفزدایی و واکنشزدایی از تدابیر محدودیّتساز یادشده، در دستور کار ستاد قرار گرفته و در این راستا، بخصوص در نیمۀ دوم سال 1401، شاهد عادی شدن شرایط بهداشتی جامعه و لغو محدودیتهای کرونایی میباشیم.