اسیدپاشی یک جرم مه م خشونت بار علیه اشخاص است که در حقوق جنایی و جرم شناسی ایرانبه طور شایسته تجزیه وتحلیل نشده. آمارهای جهانی این جرم، اگر موجب نگرانی بی نالمللی نشدهباشد، بر ضرورت چاره اندیشی دربارة آن صحه میگذارند. یکی از جنبه های مورد مطالعۀ این پدیده،مسئلۀ بزه دیدگان اسیدپاشی ست که با توجه به آثار بزه دیدگی آنان، نیازمند توجه ویژه، هم در نظر وهم در عمل است. مقالۀ پیش رو، ضمن بررسی برخی از جنبه های بزه دیده شناسانۀ اسیدپاشی، بازتابآن را در پروندة آمنۀ بهرامینوا، به عنوان یکی از مهم ترین پروند ههای اسیدپاشی در ایران، تحلیلمی کند. مسئلۀ پیشگیری از بزه دیدگی و ضرورت جبران کامل و کارامد این بز هدیدگی، از جملهموضوع هایی است که در این راستا بدان پرداخته می شود. مقاله نتیجه گیری می کند که جامعۀ ایران وسامانۀ حقوقی آن از نظر حمایت از بزه دیدگان اسیدپاشی و احقاق حقوق شایسته و بایستۀ آنان باکاستی هایی روبه روست و ضر ورت جبران معنوی خسارت، پی شبینی و اعمال کیفر متناسب،پیشگیری از رخدادهای اسیدپاشی و مهار روند فزایندة آن از جمله مسئله هایی است که باید دربارهآن چاره اندیشی شود.
Acid Throwing attack is a terrible violent crime against the person whichis not properly analyzed in criminal law, nor in criminology. Globalstatistics, if they are not of concern to international community, affirm thenecessity of finding a solution for this problem. One of the most importantaspects to explore the phenomenon is the issue of acid violence victimswhich requires a special consideration in theory and practice. Meanwhile,Ameneh Bahrami Navaa Case has significant points from the victimologicalperspective. The case shows that the Iranian society, as well as its legalsystem, face serious defects to protect victims of acid violence. Thenecessity of remedy of moral damage, providing and imposing proportionatepenalties, prevention of acid throwing attacks and control of its increasingrate all are of issues which have a need of consideration.